kolay mı bu saatte kalem tutmak
yüreğinin dehlizlerine dalıp nefessiz
bu büyük fırtınada inciler çıkarmak
kömür mü sandın
şu kağıda düşen karayı sen
öyle kolay mı
duyguların göçüğünde kalmak
her seferinde yeniden ...
ölüp ölüp dirilmek
kendi yüreğine
sırtını dönen insanların dünyası bu
heyhat !
yüküm ağır ki ağır,
kaç şairin ruhunu taşırım ey !
bir satır arasından
bağırsam şöyle avazım çıktığı kadar
'' sesimi duyan var mııı ''
söyleyin hadi
kaçınız işitir yıllanmış naramı
beni ancak, bu ekmeği bölenler kardeşçe
beni ancak, yüreğinden paylaşanlar
sofrası kağıt, aşı kelam olanlar
beni ancak, en çokta beni...
kalem işçileri anlar
Ulaş YÜKSEL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder