ve ilkin,

çevrip başımı baktığımda

görüyorum ki,

ne varsa senden başka aynasında aşkın

bir bir silinip gidiyor sırrından

ellerim uzanıyor sonra

bir çift martı oluyor ellerim

sona eriyor bu amansız harp 

birdenbire iki mavinin arasında

tarıyorum dizinin dibinde altın saçlarını dalgın

ebedi bir sulhle içimin en mahrem köşesinde

yüzüme düşüyor aksin. sen

yüzümü çeviyorum ben oluyorum

iki kaş arası bir kesişme bu.iki göz

bende başlayıp bende nihayet bulan

o kadar uzak, bir o kadar yakın

biri sen, biri ben... neye baksak biz

galibiyetin ve yenilginin izleri bunlar

görüyor musun hey

alnımın aynasına oturan 

bu en güzel çizgileri daha otuz beşimde

okuyabiliyor musun

nasıl da gülümsüyor bak

ayaklarını sarkıtıp bir çocuk gibi

kendinde bulduğu o hududsuz hazineyle

bir bilgenin rahatlığında, kafatasım muzaffer

mutsuz değilim artık evet,

gülmeyi de öğretirmiş gözyaşları.ama sahiden gülmeyi

minnet dolu bir tebessümle ağzımın kenarında ölesiye sade

eritip kimyasıyla ağır ağır, zamanın örsünde işleyerek acıyı

'Ulaş Yüksel